Leżymy w łóżku i próbuję przekonać Żonę do tego, żeby wstała i rzuciła się wraz ze mną w wir sobotnich planów, obejmujących odebranie szczeniaka (nie dla nas), odwiedzenie moich rodziców i obchód pełnego porzeczek, borówek, jabłek, wiśni, czereśni, malin i winogron ogrodu, pojechanie na mecz, grilla, przeglądanie naszych książek, generalnie wszystko, na co w ciągu tygodnia nie ma czasu. Rozmawiamy, gdy w pewnym momencie Żona skonstatowała:
Ż: Zauważyłam, że mniej się kłócimy, jak traktuję cię jak kumpla i najlepszego przyjaciela, tak jak kiedyś. Broń Boże traktować cię jak Męża. A z drugiej strony jesteś tym moim Mężem, to może trzeba by było do tego jakoś poważniej podchodzić?
Zbulwersowałem się na to. Tutaj tkwi problem Żony i prawdopodobnie większości kobiet. Jesteście przekonane, że w związku, narzeczeństwie, małżeństwie coś musi się zmienić. Znajdujecie faceta, z którym wam dobrze się rozmawia, którego poczucie humoru wam odpowiada, którego lubicie trzymać za rękę i który zaspokaja wasze wszelakie chcice. Decydujecie (aha! nie pomyślcie „wspólnie decydujecie” – wy decydujecie!), że chcecie być razem. I tu zaczyna się problem.
Nie wiem, kto wam nakładł tego do głów. Nie wiem, po co to robicie. Ale po jakąś cholerę uważacie, że od tego momentu powinno coś się zmienić. Rozumiem sytuacje, w których el maczo pije, bije i przeklina – wtedy ta potrzeba, choć bardzo naiwna i nierealna do spełnienia, znajduje jakieś racjonalne uzasadnienie. Ale do kroćset, skoro znalazłyście już swojego księcia z bajki na białym koniu, schwytałyście męskie Yeti (przystojny, inteligentny, kochający, nie gej), to przecież po co ma być dobrze? Trzeba faceta zmienić, trzeba faceta wychować! Zachowujecie się jak złośliwy pięciolatek z kijem w ręku – „O, jedzie ktoś rowerem, trzeba włożyć szprychy między koła!”
I jeszcze do tego sądzicie, że wasze machlojki są dla waszych mężczyzn kompletnie niezauważalne. Przecież to takie proste istoty.
